Bez tytułu: Rozdział 13

Hej witam wszystkich muszę się przyznać że ostatnio u mnie ciężko z weną oraz chciałam wam powiedzieć że od teraz niedziele nie będę nic dodawała też potrzebuję wolnego dnia. Jeszcze jedno jeśli mi czas pozwoli to dodam jeszcze dwa rozdziały w tym tygodniu gdyż później jadę na kilka dni na wakacje i nie wiem czy będę miała dostęp do neta. W końcu mamy wakacje ja również ich potrzebuję. Dziękuję wam że chcecie czytać moje opowiadanie oraz że uważacie że warto chodzi ja tak nie uważam. Dla mnie ono jest nudne i nie warte do czytania. Jednak ktoś mi groź że mam myśleć inaczej bo mi skopie tyłek. Mnie trudno przekonać jak coś sobie ubzduram. Jeszcze raz dziękuję wam że ze mną wytrzymujecie. Nie na serio jak wy to robicie :P XD

Rozdział 13

Część 1: Mickael

Brakuje mi Izabeli tak bym chciał ją zobaczyć, porozmawiać, przytulić. Jednak wiem że to nie możliwe. Siedzę na tym strychu zamknięty i próbuje nie zwracać uwagi na coraz głośniejsze krzyki Carolin. Kiedy ona w końcu urodzi i to wszystko się skończy. Nie chce wyjść na marudę ale już głowa mnie boli. Jasne cieszę się że będę wujkiem, że przed Thomasem zobaczę jego dziecko, a nawet będę przy jego narodzinach. Jednak krzyki cały dzień to ponad moje siły. Widziałam po minach wszystkich że są wykończeni. Ponieważ już możemy się myć ale nasze ubrania są brudne, a na twarzach widać zmęczenie i brak cierpliwość Nie wiem kiedy będzie atak, co się stanie podczas niego. Czy wiedzą że jesteśmy na strychu nie w lochu. Szkoda że nie da nam porozmawiać chodzi pół minuty. Nawet trochę bym chciał usłyszeć jej głos. Sam, Bartek i Paweł siedzieli koło mnie chcieli uciec z tą i dla tego układamy plan. Lecz nie wiem czy nam to się uda. Jeśli komuś coś się stanie, bo nie wiem jaką wartość dla niego życie ma tych ludzi. Dla mnie ich życie jest bezcenne za nic bym nie sprzedał, a tym bardziej za moją wolność wolałbym żeby oni byli wolni a ja tu siedział.

- Sam nie wydaje mi się żeby to był najlepszy pomysł - powiedział Sebastian spokojnie, ponieważ Sama ostatnio łatwo wpada w złość. Nasza trójka spojrzała na Sama on wziął głęboki wdech i powiedział.

- Jasne ja też uważam, że on jest kiepski. Nic innego nie przychodzi mi do głowy. Im dużej siedzimy w tej norze tym większe prawdopodobieństwo że nic się nie uda. Kurde gadam jak Izka. - powiedział Sam, a ja na samą wzmiankę jej imienia się uśmiechem. Strasznie mi jej brakowało. Sam patrzył na mnie i próbował pewnie rozgryź co myślę. Wtedy właśnie wpadłem na pomysł jak uciec.

- Słuchajcie mam plan nie wiem czy on wam się spodoba czy nie. Jesteś dość ryzykowny dla naszej czwórki nie dla dziewczyn. Plan jest taki żeby poczekać jak Carolin urodzi dziecko. Powiem ojcu wraz z lekarzem że malcowi jest potrzebne kilka rzeczy. Wymienimy tyle żeby sporą liczbę ludzi wysłał po nie. Później ktoś z nas uda coś żeby strażnik wszedł ja narysuje następnie po prawo od drzwi na straż jest biblioteka tam dziewczyny wejdą i się schowają my włączymy Aram i skierujemy wszystkich w domu na siebie. Następnie one jak zobaczą że dwójka z czytelni wyszła pójdą za dział Historyczny bo tam jest wyjście na podwórze. Później my wydostaniemy się przez winnice prosto koło nich. Znając mojego ojca tam będzie auto mojego dziadka. Nim właśnie uciekniemy. Co o tym myślicie? - powiedziałem chłopakom to co mi przyszło do głowy. Widziałam na ich twarzach uśmiech. Następnie Paweł klepnął mnie w plecy i powiedział.

- Stary dobrze że z nami jesteś. Bez ciebie byśmy tylko siedzieli i czekali. Ma koleś pecha że z nami zamknął własnego syna z nami. - Po tych słowa wszyscy prócz mnie zaczęli się śmiać ja jednak myślami byłam gdzie indziej. Byłem myślami nie z Izabelą co pewnie pomyśleliście lecz z moją matką. Ciągle nie wiedziałem dlaczego nas zdradziła. Czemu chciała po tym jak ją bił i nas. Myślałem że ona nas kocha, a tu okazało się że troszczy się o własny interes. I gdzie jest matczyna miłość którą wszyscy tak chwalą. Na pewno ona jej nie posiada. Jestem ciekawy jak by się tłumaczyłam nam że nas własne dzieci zdradziła. Z chłopakami mieliśmy plan jak zwiać z tego więzienia. Magda podeszła do mnie i spytała się:
- Możemy pogadać w cztery oczy – spojrzałem kąta oka na Pawła, bo nie chciałem z tego kolesia robić sobie wrogów. Paweł tylko się uśmiechnął pod nosem. Więc pewnie nie ma sprzeciwów. Pokiwałem głową twierdząco i poszedłem za nią. Ustaliśmy przy oknie na samym końcu pomieszczenia tu na pewno nikt nas nie słyszał. Spojrzałem na Magdę ponieważ byłem ciekawy o czym chciała ze mną rozmawiać. Magda wzięła głęboki wdech i powiedziała bardzo powoli. - Coś dziwnego ze mną się dzieje nie wiem dokładnie co ale dziwnie się czuję. Czuję dziwny ciągły głód jakbym czegoś mi brakowało. Myślałam że może ty wiesz co się ze mną dzieję – było mi jej żal bo ponieważ nie wiedziałem co ona przechodzi. Jak jeszcze zobaczyłem łzy jej oczach już całkiem zostałem przybity. Przytuliłem ją w końcu to moja siostra. Poczekałem jak wypłacze się w moim ramieniu. Kiedy przestała płakać spojrzałem na nią i powiedziałam do niej.

- Przykro mi ale nie wiem co się z tobą dzieje ale jak coś jeszcze będzie możesz śmiało do mnie walić zawsze znajdę czas dla ciebie. Jesteś moją siostrą – powiedziałem do niej spokojnie żeby wiedziała że może na mnie polegać. Magda chciała jeszcze coś powiedzieć ale w kiedy otwierała usta do pomieszczenia weszła nasza matka z dwójką ludzi którzy mierzyli do z nas broni. Matka rozejrzała się pomieszczeniu kiedy odnalazła nas wzrokiem powiedziała.

- Mickael i Magda chodzie ze mną. - powiedziała, a ja nie miałem zamiaru z nią nigdzie iść ponieważ raz zdradziła nas, dwa myśli tylko o sobie, trzy nie chcę mieć z nią żadnej styczność.

- Nigdzie z tobą nie idę więc daruj sobie. Miałaś swoje pięć minut sławy i do czego doprowadziłaś. Daj mi święty spokój od własnej osoby – powiedziałem nie czułem nic ani złość ani smutku tylko ulgę że w końcu mogłem jej powiedzieć to myślę.

- Ja też nie idę nie jesteś moją matką moja matka jest w domu wraz z moim rodzeństwem – powiedziała Magda do niej i odeszła do dziewczyn. Matka powiedziała coś swoim ludziom że jeden z nich powiedział do nas.

- Nie obchodzi nas czy chcecie czy nie macie iść dostaliśmy rozkaz i nawet mamy pozwolenie na użycie siły – Magda wzruszyła ramionami i powiedziała.

- Dobra idę – ja również poszedłem z nią z wielki ale. Zaprowadziła nas do biblioteki jej ludzie nie wchodziły do nich. Zamknęli drzwi za nami. Ona czekała na naszą reakcje lecz ja patrzyłem jak kusz leży na półkach z książkami. Czyli nikt nie wchodził do pomieszczenia tego kiedy nas tu nie było. Kiedyś ja i Thomas ciągle tu siedzieliśmy z dwóch powodów. Jeden chcieliśmy uciec od rodziców zwłaszcza od ojca, a drugi to tu byliśmy tylko my i mogliśmy czytać spokojnie rozmawiać. Wziąłem książkę którą lubiłem czytać i znałem na pamięć. Była to książka Christopher Paolini's Eragon. Opowiada ona o smokach bardzo polecam te książkę. Nie wytrzymałem musiałem spytać jej:

- Co chciałaś od nas – powiedziałem obojętnym głosem że niby mnie to nie interesuję. Ona spojrzała na mnie i powiedziała.

- Nie chce żeby Carolina urodziła tutaj mojego wnuka. Musicie uciekać. - tym razem to ja spojrzałem na nią bo nie wiedziałem co powiedzieć ponieważ zaskoczyła mnie tymi słowami. Jednak miała serce i to nie z kamienia. Magda spojrzała na mnie żeby się upewnić chyba że nic nie wygadam że coś już planujemy. Szczerze nie wiedziałem co myśleć, a już na pewno co mówić zaskoczyła mnie tym stwierdzeniem. Kiedy zapanowałem na własnym głosem. Powiedziałem spokojnie i bez emocji do niej.

- Ciekawe jak mamy to zrobić jak pilnujecie nas w dzień i noc. Nawet jak by udało się nam uciec to na pewno zaraz byście nas złapali. - powiedziałem patrząc na półki z książkami nie na nią.

- Ja bym wam pomogła. - powiedziała, a ja wbrew sobie zaśmiałem się z tego co powiedziała.

- A później byś nas sypnęła ojcu na nas. Już kiedyś to słyszałem że musimy uciekać, że nam pomożesz że będziemy żyć normalnie. Taa rzeczywiście nam bardzo pomogłaś. Zwłaszcza ostatnio byłaś bardzo pomocna. Przyprowadzaniem go na obiad żeby złapał nas i Izabela oraz szpiegowaniem nas. Nie no należy ci się medal super matki. Tylko ja ci go nie dam bo dla mnie jesteś nikim. Jeśli tylko tyle chciałaś nam powiedzieć to pozwól nam wróci do naszej prawdziwy rodziny. - powiedziałem jadowicie na ile umiałem. Chciałem jej sprawić przykrość. Ona spojrzała na Magdę i spytała się jej.

- Ty też nie chcesz mojej pomocy – powiedziała strasznym smutkiem w głoście czyli osiągnęłam zamierzony efekt. Sprawiłem że moje słowa ją zabolały. Tylko nie czułem się z tym dobrze.

- Ja mam jedną matkę i ty nią nie jesteś. Przykro miale Mickael ma racje, a od siebie powiem że nie oczekuj że ci zaufam znowu jak przez ciebie tu jesteśmy. - Ona uśmiechnęła się i powiedziała do nas wyjmując zepsute mięso wieprzowe. Położyłam na stół mnie jego zapach brzydził ale Magda dziwnie na nie patrzyła.

- Mój ojciec jest wilkołakiem wy nimi też jesteście ale żeby w pełni nim się stać trzeba spełnić dwa warunki. Pierwszy to kogoś zabić, a drugi spróbować ludzkiej krwi. Mnie ominęło to ponieważ trzeba zabić przed 30. Lecz ja nie chciałam być nim być wtedy. Magda powiedz szczerze że chcesz to zjeść. To śmiało jedz bo tego twój organizm potrzebuję. - Magda nie czekając długo wzięła mięso do ust i zaczęła jeść jakby była jakimś zwierzakiem. Mnie to obrzydzało ale nie miałem pojęcia jak Magda musi się czuć chciałem być z nią wspierać ją. - Lecz to nie wszystko Izabela i Aurielia są nośnikiem wszystkich gatunków ze świata nocy tych dobrych i tych złych. Ponieważ ich biologiczni rodzice. Matka była nośnikiem światła, a ojciec ciemności. Takie połączenia w naszym świecie było zakazane. Oni złamali ten zakaz lecz nie chcieli nikomu mówić o tej zdradzie oddali córki śmiertelniczce jej adoptowanej siostrzyczce. Wiedziała o tym jej matka a Izabeli babcia, która mieszkała z wami. - powiedziała a ja nie wierzyłem myślałem że takie rzeczy to tylko książkach. Magda przestała jeść i powiedziała do niej nie patrząc na żadne z nas:

- To znaczy że jestem jakimś potworem z horrorów. - powiedziała z świeczkami w oczach mnie było coraz bardziej żal. Matka nic jej nie odpowiedziała nawet na nią nie patrzała nawet na mnie, a po chwili po prostu wyszła.

Część 2: Izabela

Kiedy się obudziłam miałam coś zimnego przyłożonego do gardła kiedy spojrzałam w dół ostrożnie okazał się to być nóż Michała. Widziałam przed de mną Thomasa i Aurielie ucieszyłam się na ich widok lecz na ich twarzy był strach o mnie. Ja się nie bałam nie kiedy wiem że oni są przy mnie. Czuję się teraz jak ich piętą Achillesową. Czyli ich słabym punktem, który może doprowadzi do zakłady ich. Trzymał mnie Kaspian bardzo mocna bo nie mogłam mu się wyrwać, a moje dłonie były zaklinowane obok stała Charlaine oraz Michał. Ile ja czasu byłam nie przytomna? Czy Thomas wiedział że to nie Sam tylko jego brat Michał tak naprawdę. Pewnie wiedzieli skoro on stał po tej stronię. Spojrzałam na Aurielie uśmiechnęła się do mnie czyli miała plan. Przeniosłam wzrok na jej dłoni pokazywała że mam się schylić. Łatwo jej pokazywać trudniej to już wykonać zwłąszcza jak się ma ostrze przy gardle. Jednak nie chciałam się nad sobą użalać. Podnosiłam ostrożnie nogę i z całej siły opuściłam ja na jego nogę. Nie dając im czasu uderzyłam go łokciem w brzuch, a na koniec kopnęła między krocze. Minęłam go chodzi Michał i Charlaine chcieli mi złapać lecz na moje szczęście zderzyli się głowami. Wykorzystałam to i podbiegłam do Aurielie ona mnie przytuliła obie byliśmy szczęściliwe że jesteśmy razem całe i zdrowe. Thomas podniósł broni do strzału lecz go nie wykonał, gdyż całe pomieszczenie wypełniło się dymem tak że nic nie widzieliśmy nawet czubka własnego nosa. Jakieś czas później dym obadał ale tamtych już nie było. Thomas spojrzał na mnie i powiedział z uśmiechem na twarzy.

- Masz cholerne szczęście młoda – kiedy to powiedział potargał mi włosy, lecz po chwili jego twarz spoważniała spodziewał się już złej nowiny. Czegoś co mi się na pewno się nie spodoba. - Mają Sama i Mickaela – nic nie mówiłam, bo czułam się jakby części mnie została skradziona. Przed oczami widziałam twarz Mickaela patrzył na mnie takim smutnym wzrokiem. Naglę nie wiedziałam kiedy jego obraz zniknął widziała tylko ciemności. Biegłam przed siebie krzyczałam jego imię. Chciałam żeby wrócił powiedział że wszystko będzie dobrze, że poradzimy sobie z tym, ale nie odpowiadał na moje wołanie. Podłam na kolana i zaczęłam płakać pociągnęłam nogi pod siebie i schowałam głowę między kolana, bujałam się całym ciałem i płakałam. Jak małe dziecko któremu zabrano zabawkę lub który chce do mamy. Teraz czułam się nikim, pustą powłoką i niczym więcej. Nie wiedziałam ile czasu byłam w tej pozycji i gdzie podziali się Thomas i Aurielie oraz Andżelika. Usłyszałam głos więc podniosła wzrok miałam nadzieję że to Mickael ale to nie był on. To była kobieta miała blond włosy długie i falowany oraz niebieskie oczy takie jakie widziałam tylko u psów ale nigdy u człowieka. Na sobie miała naszynik taki który już kiedyś widziałam u mojej babci. Był to wielki szmaragd oprawiony w złoto. Ten naszyjnik miał kształt prostokąta. Miała na sobie suknie nie z tej epoki czarną sukienkę na ramiączkach do tego czarne rękawiczki na jeden palec. Była bardzo piękna jeszcze w życiu nie wiedziałam tak pięknej kobiety. Jej uśmiech był tak ciepły że by stopił cały lód z serc ludzkich.

- Wstań córko bo w tobie siła i moc. Musisz walczyć jak córki naszego rodu. Gdyż jeśli ty przegrasz, przegramy i my, a nasz ród zginie. Jesteś córką Mayfair – za nią pojawiły się inne kobiety. Jedenaście miało ten sam kamień co ona jedna, która trzymała się na samym końcu go nie miała. Były bardzo podobne do siebie maiły ten sam odcień oczów ale każda była ubrana z innej epoki oraz miały różne odcienie włosów.

- Kim jesteście? Czego od mnie chcecie? Nie znam was! - powiedziała to do kobiet. Liczyłam że któraś mi odpowie. Kobieta która wcześniej mówiła położyła mi rękę na ramieniu poczułam lekkie mrowienie w nim. Moja babcia również niebieskie oczy ale normalnie ale nie wiem czemu przypomina mi te kobiety. Już po chwili wiedziałam czemu mi tak przypominają ponieważ ona ma ten sam naszyjnik co one. Kiedy mi się tak podobał że założyłam go lecz babcia zaraz mi go zabrała. Mówiąc ,, Że to pamiątka rodzina''. Pokręciłam gwałtownie głową nie chcący zwalając jej rękę z ramienia. Na jej twarzy przybrała dziwny wyraz ale tylko na krótko. Szybko wrócił uśmiech na jej twarzy.

- My jesteśmy przeszłością ty jesteś przyszłością. Pamiętaj moc, siła, uzdrowienia. One mają kolory, a ty jesteś ich córką masz je w sobie. Teraz wracają do swoich czasów – Kiedy to powiedziała otworzyłam oczy i zobaczyłam jak otaczają mnie zatroskana twarze przyjaciół. Leżałam na jakimś łóżku. Obok mnie byli Aurielia, Thomas, Andżelika i jej brat tan, który wtedy otworzył mi drzwi. Jak Aura zobaczyła że otworzyłam oczy rzuciłam mi się na szyję prawie mnie dusząc. Kiedy się na odsunęła od de mnie powiedziała do mnie.

- Wystraszyłaś nas. Na początku przez cały dzień krzyczałaś imię Mickael. Jak mogłaś o mnie nawet nie pomyśleć. Później rzucałaś się jakbyś była szmacianą laką. Chłopcy próbowali ci przetrzymać, żeby sobie nie zrobić krzywdy. Nagle twoje oczy się otworzyły były intensywne niebieskie i powiedziałaś wtedy: ,,Kim jesteś ? Czego od mnie chcecie? Nie znam was.'' Iz o co... - chciała jeszcze coś powiedzieć ale Thomas wszedł jej słowo.

- Aura się załamała jak to powiedziałaś że nie znasz, ale ja uważam że nie mówiłaś tego do nas gdyż twoje oczy były takie nie obecne. - powiedział pokazując na moje oczy.

-Masz racje byłam... Sama nie wiem gdzie? Nawet jak długo tam byłam... Była tam kobiety miałam niebieskie oczy jak haski i jeszcze dziwnie mówił, że częścią nas jest moc, siła i uzdrowienie – tego ostatniego nie wiedziałam o co chodzi. Sądziłam że moc nie taka prawdziwa jak tych bajkach o wróżkach i czarownicach, że to raczej metaforyczne określenie. Moc kojarzy mi się z móc coś zrobić czyli że potrafimy. Natomiast siła to ie raczej fizyczna bo jej nie mam w ogóle. Według mnie to raczej siła pochodząca z wewnątrz, czyli chęć podjęcia walki. Żaden sposób nie umiałam wytłumaczyć ,,Uzdrowienie''.

- ,,Nas?'' Kogo masz na myśli? - spytał Thomas, patrząc na mnie. Nie wiedziałam sama czy dobrze myślę. To raczej było tak jakby moje gdybanie, a nic pewnego. Miałam nadzieje że dobrze myślałam.

- Mnie, Aurielie, babcie oraz biologiczna matka. Tak sądzę ale nie mam pewności. Tylko tak myślę. Nie wiem...- nie dokończyłam bo w słowo wszedł mi brat Andżeliki. Co on w ogóle tu robił? Dobra nie będę złośliwa.

- Gadasz od rzeczy. - powiedział po tym jego siostra uderzyła go w bok, a on spojrzał na nią z wyrzutem i powiedział – Ej! - ona tylko odgarnęła włosy do tyłu i się nie winie uśmiechnęła. - Nie umiem się na ciebie gniewać – powiedział a ja się zastanowiłam czy on nie wie że ona go manipuluje. Chyba nie zresztą każdy chłopak nie wie kiedy jest przez dziewczynę. Taki już porządek tego świata.

- Głupku nie wiesz, że nie powinno mówić tak do innych. Zresztą babcia opowiadała nam bajkę o bliźniaczych dziewczynach. Nie pamiętasz? - powiedziała do niego z wyrzutem głosem. On wzruszył ramionami i powiedział.

- Jak przez mgłę. Kiedyś zło i dobro miało swoich nośników. Byli coś rodzaju krem zła i królowa dobra. Posiadali w sobie każdą istotę swojego królestwa. Lecz pewnego razu oboje mieli dość życia pałacowego. Postanowili opuści mury zamkowe. Przebierając się za służbę. Na trafili na siebie na terenie na którym obowiązywała jedna zasada że nie wolno atakować drugiej strony. Spędzili razem cały dzień dopuszczając się największej zdrady jaką mogli dokonać. Z ich romansu urodziła królowa dobra dwie córki lecz nikt nie wie gdzie je urodziła podejrzewają ją że usunęła. Lecz ona przeniosła się do świata którego jego mieszkańcy nie wierzą istnienie istot nocy chodzi te żyją razem z nimi. Oddała swoje dzieci ziemskiej siostrze ta opiekowała się i chroniła w ten sposób. Jednak księżniczki powrócą i zjednoczą dwa wrogie królestwa. Za nim to nastąpi muszą dokonać pełnej przemiany z każdego gatunku czyli napić się krwi ich. To tyle zapamiętałem – powiedział wzruszając ramionami.

- Zapomniałeś o tym, że królowa miała ziemską siostrę ponieważ już wcześniej jako Zuzanna zeszła na ziemie zostawiając tam swoją córkę ale nie mogła już nigdy wracać ponieważ jej ziemska powłoka została spalona na stosie za uwolnienie złego ducha. Z którym miały jego potomkowie problemy aż do ostatniej która umarła nie poznając pełnej prawdy. Wszystkie one miały tylko jeden gatunek. Były czarownicami.. - dopowiedziała a ja byłam w szoku. Ponieważ nie wierze tego typu rzeczy. To tylko baśnie, kto w nie wierzy? Mniejsza o to lepiej zostawić te sprawę za nim mnie głowa rozboli. Zapytałam się ich o coś innego żeby zmieniać temat.

- Ile byłam nie przytomna? Gdzie jesteśmy? Powiedzcie mi! - powiedziałam patrząc na każdego po kolej. Chciałam to wiedzieć ale też bałam się jak każdy. Aurielie spojrzała na Thomasa jakby chciała żeby to on odpowiedział. Zrozumiał i spojrzał na mnie jakby się spodziewał że to będzie trudna rozmowa. Ja miała inne przypuszczenia że to co on mi powie będzie trudne.

-Trzy dni byłaś nie przytomna. Jesteśmy obecnie w nowej bazie o której nikt nie ma pojęcia. Nawet ci którzy w niej są nie wiedzą gdzie dokładnie ona jest. Co nam daje że nikt nie zdradzi naszego położenia. Sądzę że mieliśmy jeszcze jednego szpiega niż fałszywy Sam. Ponieważ ktoś musiał mu powiedzieć gdzie można podmienić Sama z Michałem oraz kilka jeszcze rzeczy. Nie mamy dowodów na to kto nim jest. Położenie znają tylko my co są w tym pokoju oraz dziewczyna Sama która nie dawno przyjechała. Jeden z kolegów Sama powiedział że ona jest w niebezpieczeństwie i że lepiej jej zapewnić je. Tak więc zrobiliśmy... Andrzej kontaktuję się z nami przez internet ale wiem ile gadać żeby nikt nas nie namierzył oraz znamy kilka przydanych sposobów. - powiedział a ja słuchałam jak oczarowana. Trzy dni byłam nie przytomna? Jak to możliwe że tam wydawało mi się jakby to było zaledwie kilka godzin. Normalnie szok...